De stad Geel geeft door haar historische en actuele context een extra dimensie aan de tentoonstelling. Geel is namelijk een van de meest unieke plekken in de wereld op vlak van psychiatrische zorgverlening. Psychiatrische patiënten van het Openbaar Psychiatrische Zorgcentrum (OPZ) worden sinds oudsher in pleegfamilies opgenomen. Hierdoor werden en worden zij niet afgesloten van de maatschappij, maar kunnen ze op hun eigen ritme deelnemen aan het dagelijks reilen en zeilen van een gezin en dat van een stad. De dialoog en gemeenplaats tussen patiënten en niet-patiënten staat dus centraal. Middle Gate Geel ’13 maakt ten volle gebruik van deze context en beoogt ook zelf deze dialoog verder te zetten en te intensifiëren.

 

Middle Gate Geel ’13 is zeker niet de eerste tentoonstelling die inzoomt op de relatie tussen psychiatrie en kunst, maar door haar intrinsieke relatie met de stad Geel en haar traditie van de gezinsverpleging krijgt de tentoonstelling een unieke en rijke dimensie.

Sinds de dertiende eeuw worden in Geel psychiatrische patiënten opgevangen in ‘pleeggezinnen’. Door deze integratie worden de patiënten niet afgesloten van de maatschappij, maar kunnen ze deelnemen aan het dagelijkse leven van een gezin en dat van een stad. De Geelse gezinsverpleging neemt in het verhaal van de zorg voor geesteszieken een bijzondere plaats in. Dat psychiatrische patiënten geïntegreerd worden in een gezin, werd lange tijd door velen als controversieel beschouwd. Vandaag is de gezinsverpleging uitgegroeid tot een monument (in de psychiatrie spreekt men nu meer van rehabilitatie): het is een aanpak die intussen wereldwijd interesse heeft gewekt, zelfs Michel Foucault heeft hierover geschreven. De gezinsverpleging wordt als een succesvol model beschouwt met een bijzondere ethische waarde.

(meer info over de stad Geel en haar gezinsverpleging: Bert Boeckx en Geert Vandecruys, Welkom in Geel: een geschiedenis van de gezinsverpleging, EPO vzw, 2010)